De paracetamol mentaliteit ontmaskerd. Waarom je niet moet blijven doorbijten!
Soms lijkt het zo makkelijk. Je voelt hoofdpijn opkomen, bent prikkelbaar of merkt een knoop in je buik. Maar je hebt geen tijd voor gedoe. Dus wat doe je? Je neemt een paracetamol. Of een kop koffie. Je haalt diep adem en zegt tegen jezelf: “Even doorbijten, straks wordt het rustiger.”
Maar wat als het niet rustiger wordt?
Wat als dit je patroon is geworden?
Doorgaan, wegdrukken, oplossen.
En dat zonder écht te luisteren.
Dat is wat ik de paracetamolmentaliteit noem. De neiging om je stressklachten te dempen zodat je kunt blijven functioneren. Terwijl je lichaam je juist iets probeert te vertellen.
Je lichaam liegt niet, het probeert je iets te vertellen en je te beschermen
Hoofdpijn, spanning, vermoeidheid of zelfs paniek zijn geen vijanden.
Ze zijn boodschappers. Signalen van je zenuwstelsel en lichaam dat er iets is wat je moet weten. Het wil je iets vertellen.
Dit vraagt om luisteren. Eerlijk luisteren.
Alleen, als jij daar telkens overheen leeft, leert je systeem: ‘ik word niet serieus genomen’. Dan gaan kleine signalen over in grotere klachten:
- Hoofdpijn of spierpijn
- Slaapproblemen of vermoeidheid
- Prikkelbaarheid of somberheid
- Je ‘op’ of ‘leeg’ voelen, terwijl je denkt dat je nog door moet
Niet omdat je zwak bent. Maar omdat je over je grens bent gegaan. Steeds weer.
En eerlijk? Dat is telkens over je grenzen gaat, is zó begrijpelijk. We leven in een maatschappij waarin presteren de norm is en stilstaan voelt dan al snel als falen.
Wil je écht verder…? Dan moet je eerst luisteren.
Misschien denk je: ik wil wel, maar hoe dan?
Ik snap dat. Stilvallen kan voelen als instorten. En luisteren naar je lichaam kan pijnlijk zijn, zeker als je het lang genegeerd hebt.
Maar het goede nieuws is: Je kan dit echt leren. Het kan je zoveel brengen. Weet ook: je hoeft het niet perfect te doen. Je hoeft alleen maar te beginnen met opmerken. Eén klein moment is al genoeg.
Drie kleine stappen die je vandaag al kunt zetten
- Merk het eerste signaal op: Voel je hoofdpijn? Pijn in je buik? Een gespannen schouder? Sta er even bij stil. Niet om het te verklaren of op te lossen(!), maar om het te erkennen.
- Stel jezelf deze vraag: Wat zou ik doen als ik mezelf serieus neem? Niet wat moet, maar wat klopt, wat is nu goed voor mij?
- Onderbreek het automatisme: In plaats van direct doorgaan of verdoven, wacht even. Al is het maar één minuut. Geef je lijf de ruimte om iets anders aan te geven dan ‘meer van hetzelfde’.
Tot slot: het gaat niet om zwakte, maar om verantwoordelijkheid
Wat ga jij doen?
Blijven sussen, doorgaan, wachten tot je lichaam écht niet meer kan?
Of is dit het moment waarop je zegt: “Dit keer kies ik voor rust. Voor écht luisteren. Voor mezelf.”
Dat is geen luxe. Dat is noodzaak. Dat is verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid voor je eigen gezondheid en welzijn.
Dus: Geen zwakte, maar volwassen verantwoordelijkheid.
