Ik dacht dat ik sterk was doordat ik doorzette!
Ik – Simone- dacht dat ik gewoon door moest zetten
“Er was een tijd dat ik dacht dat volhouden de oplossing was.
Als het tegenzat, zette ik mijn schouders eronder. Als ik moe was, ging ik toch door. En als mijn lijf signalen gaf? Dan dacht ik: kom op, niet zeuren, doorgaan.
Want zo had ik het geleerd.
Sterk zijn. Anderen niet tot last zijn. Niet klagen. Doorgaan. Altijd doorgaan.
En het mooie?! Het werkte ook best lang.
Ik kreeg veel gedaan. Op het werk vonden ze me betrouwbaar. Thuis regelde ik wat er moest gebeuren. Mensen konden op me bouwen.
Maar diep vanbinnen raakte ik mezelf kwijt.
Ik voelde me steeds vaker moe, gespannen, opgejaagd.
Mijn hoofd stond altijd aan.
Ik werd kortaf naar de mensen van wie ik hield, en mijn lijf deed pijn op plekken waar geen verklaring voor was.
Ik had nergens écht zin in. En toch bleef ik maar gaan. Want stoppen voelde als falen. En rust nemen als zwakte.
Tot ik letterlijk niet meer kon. Mijn lijf zette de rem erop.
Slapen lukte niet meer, mijn hart bonkte constant en ik voelde me alsof ik op springen stond.
Toen pas besefte ik: dit is geen kracht meer, dit is overleven.”
Via een vriendin kwam ik bij Albert terecht.
Hij stelde me een vraag die ik niet meer los kon laten:
“Mag ik je eerlijk vragen: is dit hoe je echt verder wilt?”
En ik wist het meteen. Nee. Dit was niet het leven dat ik wilde leiden.
Ik wilde rust. Geen vakantie-rust, maar innerlijke rust.
Ik wilde mezelf weer voelen, grenzen aan durven geven, en niet langer geleefd worden door mijn to-do’s en angsten.
In het traject leerde ik wat er in mijn zenuwstelsel gebeurt bij stress en waarom ik zó lang ben blijven doorduwen.
Ik zag hoe mijn gedrag ooit helpend was – maar me nu tegenhield.
Ik leerde dat voelen geen zwakte is, maar wijsheid. Dat ruimte nemen geen egoïsme is, maar verantwoordelijkheid. En dat rust nemen ook actie is.
Ik sta nu steviger. Niet omdat alles perfect is, maar omdat ik weet wat ik nodig heb.
En ik gun iedereen dit inzicht:
je hoeft niet eerst volledig vast te lopen – zoals ik deed- om het serieus te nemen.
Je mag kiezen voor een ander pad, ook al is dat spannend. Want dat is geen falen – dat is groeien.
Ik deel dit met je, omdat ik je dit ook zo gun! Het voelt veel makkelijker om maar door te gaan. Alleen, eerlijk? Dit is niet wat je gelukkig maakt!
Hartelijke groet, Simone
Ps: zet jij ook een eerste stap naar die rust en ontspanning?!
